Σε μια προσπάθεια προσέγγισης-απάντησης σε γεγονότα που συμβαίνουν και αποτελούν έκφραση ευρύτερων συγκρούσεων, είναι σημαντικό να υπάρχει μια τοποθέτηση. Εδώ και αρκετές εβδομάδες έχει ξεκινήσει μια στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Μάλιστα η επέμβαση ήρθε σαν απάντηση στην εμφύλια σύρραξη που συμβαίνει στην Λιβύη εδώ και δύο μήνες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται στρατιωτική επέμβαση σε μια χώρα. Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ κ.α, είναι κάποιες από τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις. Αλλά το κοινό σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι: το ποίος επιτίθεται, με ποια πρόφαση και ποιες οι πραγματικές αιτίες. Σε κάθε περίπτωση, ο επιτιθέμενος είναι τα ενιαία(ως ένα βαθμό) συμφέροντα-οικονομικά και πολιτικά-των αστικών τάξεων χωρών που δημιούργησαν «κοινότητες» όπως το ΝΑΤΟ,Ε.Ε με στόχο, όταν οι συγκυρία το επιτρέπει, να επεμβαίνουν σε περιοχές, κράτη διαλύοντας κάθε κρατική δομή, να εγκαθιδρύουν φίλια καθεστώτα-κυβερνήσεις και να φροντίζουν για την ..«διανομή» των πλουτοπαραγωγικών πηγών(πετρέλαια, ορυκτός πλούτος κ.α).
Για μια τέτοιους μεγέθους επέμβαση όμως απαιτείται και μια πρόφαση που με το κατάλληλο μαρκετινγκ (ΜΜΕ, κέντρα εξουσίας κ.α) θα παρουσιάζεται σαν ανάγκη. Ποια είναι αυτή; Μα η «ανθρωπιστική» αποστολή για να σταματήσει η αιματοχυσία και να υπάρχει ειρήνη στην περιοχή. Βέβαια οι προηγούμενες περιπτώσεις επεμβάσεων αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο: στο Ιράκ, Αφγανιστάν εξακολουθούν να υπάρχουν συγκρούσεις(εκεί είχε προστεθεί σαν πρόφαση η καταπολέμηση της τρομοκρατιάς). Όπως και τώρα στην Λιβύη, όπου παρά τον «ανθρωπισμό» , η λίστα των νεκρών(σε μεγαλύτερο ποσοστό άμαχοι) αυξάνεται συνεχώς.
Οι πραγματικές αιτίες των στρατιωτικών επεμβάσεων είναι ίδιες κάθε φορά. Είναι η προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών σχηματισμών να καθορίσουν νέες σφαίρες επιρροής, να επιβεβαιώσουν την κυριαρχία τους στην κάθε περιοχή ,κάτι που περνά μέσα από την αφαίμαξη των λαών και της γης τους. Στοιχεία που καθιστούν τις επεμβάσεις ιμπεριαλιστικές.
Η επέμβαση στην Λιβύη δεν ξεφεύγει από το παραπάνω πλαίσιο. Το προηγούμενο διάστημα ο λιβυκός λαός ξεσηκώθηκε ενάντια στο σκληρό, αυταρχικό καθεστώς Καντάφι. Ένα καθεστώς που μπορεί όταν ανέτρεψε το βασιλιά το 1969, να είχε σε πρώτη φάση ένα φιλολαϊκό πρόσημο(αντιαποικιοκρατικός αγώνας, εθνικοποιήσεις πετρελαϊκών εταιρειών κ.α) αλλά εξελίχθηκε σε καταπιεστικό κράτος με τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων, με την απαγόρευση ύπαρξης εργατικών σωματείων και πολιτικων κομμάτων, τις πολιτικές διώξεις αντιφρονούντων, οικογενειοκρατία κ.α. Ένα καθεστώς που όλα αυτά τα χρόνια είχε αναπτύξει δεσμούς και συνεργασίες με Ε.Ε, ΗΠΑ και χώρες της Ασίας για να ξεπουλά τις πλουτοπαραγωγικές πηγές(πετρέλαιο, ορυκτό πλούτο) και να στηρίζει τον «αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία».
Ο λιβυκός λαός ξεσηκώθηκε, οπλίσθηκε και άρχισε τον πόλεμο με πρόταγμα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα αλλά και την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Η ανάγνωση της αντίδρασης αυτής όμως είναι συγκεκριμένη από σκοπιά ΝΑΤΟ-Ε.Ε: τέτοιου είδους πολιτικά γεγονότα είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας σε μια περιοχή που η τάξη πραγμάτων είναι απαίτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου λόγω της οικονομικής της σημασίας.
Σε αυτό το σημείο δημιουργείται ένα ερώτημα: Γιατί έγινε στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη ενώ σε άλλες χώρες(Αίγυπτος, Τυνησία) όχι και γιατί οι μέχρι τώρα συνεργάτες του Καντάφι τώρα στρέφονται εναντίον του;
Η επέμβαση των ιμπεριαλιστών πραγματοποιήθηκε όταν έγινε ξεκάθαρο ότι το καθεστώς Καντάφι, παρά τις άριστες σχέσεις που διατηρούσε με χώρες της Δύσης, θα ήταν παράγοντας αποσταθεροποίησης για την περιοχή. Ένα καθεστώς στη Λιβύη που θα επιβίωνε σφαγιάζοντας τον λαό του θα είχε κακές σχέσεις με χώρες που απέκτησαν έστω σε πρώτη φάση φιλολαϊκό προφίλ μετά από εξεγέρσεις(Αίγυπτος, Τυνησία). Επιπρόσθετα, μετά τις συνεχείς εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, φοβούμενοι την λαϊκή εξέγερση και την τροπή συνολικής αλλαγής που μπορεί να πάρει, γίνεται προσπάθεια να ενσωματωθούν οι δυνάμεις που αντιδρούν στα τυρρανικά καθεστώτα σε μια κατεύθυνση νέων κυβερνήσεων «πιο δημοκρατικών» αλλά με όμοια πολιτική εκμετάλλευσης του λιβυκού λαού προς χάριν ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών.
Σε μια προσπάθεια να επιβεβαιωθεί η κυριαρχία στην περιοχή, οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ-Ε.Ε δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να καταστρέψουν ολόκληρες πόλεις, να αφανίσουν πληθυσμούς, να εγκαθιδρύσουν νέα «δημοκρατική» κυβέρνηση και αν οι συνθήκες το απαιτούν, να εκμεταλλευτούν υπαρκτές διαφορές στον λιβυκό λαό(φυλετικές, θρησκευτικές) και να στήσουν νέα πεδία εκμετάλλευσης και άμεσης κυριαρχίας, τα λεγόμενα προτεκτοράτα.
Πώς μας αφορούν όμως όλα αυτά;
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν δίστασε να τρέξει να διαθέσει τις βάσεις που βρίσκονται εγχώρια αλλά και στρατιωτικό δυναμικό για την εμπλοκή. Επιβεβαιώνεται έτσι το προφανές που φαίνεται και από την εγχώρια πολιτική που ασκεί: είναι τέτοια τα συμφέροντα του κεφαλαίου που εξυπηρετεί που καθιστούν ανάγκη ενεργού ρόλου στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Ο λιβυκός λαός καλείται να δείξει την πραγματική δύναμη που κρύβει κάθε γνήσια λαική εξέγερση-πόλεμος. Ανάμεσα από τον Καντάφι και την ιμπεριαλιστική επέμβαση, ανάμεσα από τη Σκύλλα και την Χάρυβδη, καλείται να δείξει ότι μόνο όταν οι λαοί αντιδρούν σε ντόπια αυταρχικά καθεστώτα και σε ιμπεριαλιστικές επιθέσεις, μπορούν να διεκδικήσουν ένα μέλλον όπου θα είναι κυρίαρχοι οι λαοί και θα είναι αφέντες στον τόπο τους.
· Να τερματιστεί η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Λιβύη
· Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στις επιχειρήσεις
· Νίκη στον αγώνα του λιβυκού λαού
ΑΝΤΑΡΣΙΑ
Ανεξάρτητο Αριστερό Σχήμα που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ